Cashmyra

“Het leven loopt gewoon door na verlies – dat gat blijft, maar jij wordt groter.” 
 
‘’Waarom ik deze plaat heb gemaakt? Omdat het tijd was. Tijd voor kwetsbaarheid, voor een verhaal dat misschien maar één iemand raakt – en als dat zo is, ben ik tevreden. Dit album is mijn reis door rouw en verlies. Toen ik nog geen drie was, pleegde mijn moeder zelfmoord. Die gebeurtenis vormt een zwart gat in mijn leven, maar ook een bron van bewustzijn en kracht. Het gat wordt nooit kleiner, maar ik ben wel gegroeid. Sterker, voller met liefde – niet om iets op te vullen, een pleister te plakken, maar om te accepteren wat er is.’’ 
 
Op sterven doe je toch wel (najaar 2025, Zeevonk Records) hoor je alle emoties die horen bij een algemeen rouwproces voorbijkomen: schuld, boosheid, compassie, verdriet én de wil om te leven. Om elke dag op te staan, zelfs als het zwaar is. Want het is oké om alles te voelen. 
 
Gewapend tot de tanden met gitaar- en drumgeweld dook het indierock duo de studio in met vaste producer Harmen Ridderbos (Town of Saints, Electropoëzie, CAW CAW). De inmiddels door velen herkenbare gezamenlijke oer-emotie die Cashmyra en Djai-Mac Wolthof op het podium vormen, komt met sterven doe je toch wel extra goed tot zijn recht door de afwisseling met een frisse, kalme sound die het duo nog niet eerder heeft laten horen. Een soort The Kills meets Roosbeef. Cashmyra’s spitsvondige teksten worden niet langer alleen geschreeuwd, maar kruipen soms haast nog dieper onder de huid door zacht gefluister. 
 
Na debuutplaat ‘Moreel Verwerpelijk’ (2020), ‘Privé’ (2023) en shows op onder andere ESNS, de Popronde en Grasnapolsky, is het tijd voor een waardige en contrastrijke opvolger. Cashmyra schuwt op sterven doe je toch wel het kwetsbare niet – zo lang alles tot slot maar tot uitbarsting komt.